Vanuit de Vlaamse regering, en vooral op initiatief van minister Diependaele, worden er subsidies vrijgemaakt om onderzoek te doen naar fraude bij sociale woningen. De Vlaamse regering heeft hiervoor een raamcontract afgesloten met vijf bureaus waarop de huisvestingsmaatschappijen beroep kunnen doen. Wie onroerend goed in het buitenland bezit, heeft geen recht op een sociale woning. De sociale woningen moeten gaan naar wie er recht op heeft. N-VA stelde de vraag op de gemeenteraad. Graag verduidelijken we ons standpunt.

Natuurlijk is ook Groen voorstander van correct sociaal beleid.

Grote fraudeurs, zoals mensen met een sociale woning die in het buitenland appartementen verhuren en daar winsten mee opstrijken, moeten absoluut aangepakt worden.

Toch pleiten wij tevens voor een nuancering. Voor ons geen bombastische communicatie en een sociale heksenjacht. Wat wordt er eigenlijk verstaan onder ‘eigendom’? Iemand die een klein stukje grond heeft geërfd? Of handelen we met de juiste proportionaliteit? Hoe gaan we binnen de hulp- en dienstverlening hiermee om? Moeten hier ook terugvorderingen voor gebeuren? Waar stellen we de grens, is een gedeelde grond met broers en zussen evenveel waard als een effectief huis in het buitenland? Wordt er nog een termijn gegeven om zich van eigendommen te ontdoen?

Het lijkt ons dan ook van belang dat een visie wordt gevormd rond het omgaan met eigendommen. En dit mogelijks met advies vanuit het Bijzonder Comité van de Sociale Dienst die zicht heeft op de verschillende individuele aanvragen. De stad gaat hier alvast mee aan de slag en heeft een schrijven gericht aan de woonmaatschappijen om informatie uit te wisselen over deze controles en om op bovenstaande vragen antwoorden te formuleren. We behandelen het dossier met de nodige ernst en hopen dat de Vlaamse regering ook zal investeren in fraudebestrijding in andere sectoren waar dit een even groot probleem vormt.